Filmowo {14}

_____________________________________________________________

Ostatnia piosenka (2010)

Życie siedemnastoletniej 'Ronnie' (Miley Cyrus) zostaje wywrócone do góry nogami po wstrząsającej informacji o rozwodzie rodziców i przeprowadzce ojca (Greg Kinnear) z Nowego Jorku na Tybee Island w Georgii. Trzy lata później bohaterka nadal czuje złość i alienuje się od rodziców. Matka (Kelly Preston) uważa, że najlepszym pomysłem dla córki, będzie wyjazd do ojca i spędzenie z nim lata. Ojciec Ronnie, były pianista i nauczyciel, wiedzie spokojne życie pochłonięty tworzeniem dzieła sztuki, które stanie w centrum lokalnego kościoła.

Są filmy, które mogę oglądać w nieskończoność i nigdy mi się nie znudzą, nadal będę przeżywała wszystko tak, jakbym obraz widziała po raz pierwszy w życiu. Tak mam z Ostatnią piosenką, obejrzaną już trzy razy, przy której śmieję się i płaczę - a wtedy wszystkie emocje eksplodują i nie mogę z nimi nic już zrobić. Niektórzy krytykują grę aktorką Miley czy Liama, ale dla mnie zagrali niesamowicie i naprawdę prawdziwie - gdyby było na odwrót, nie uroniłabym ani jednej łzy. Żałuję trochę, że nie zaczęłam od książki, ale ona jeszcze przede mną... Wam polecam z całego serca ten film.

Ocena 10/10
_____________________________________________________________

 Samsara (2011)

Po 20 latach od nakręcenia kultowej "Baraki" Ron Fricke powraca na srebrny ekran fenomenalnym obrazem "Samsara". To poetycki film bez słów, zapierająca dech podróż przez 25 krajów i kultur z porywającą muzyką Lisy Gerrard i Dead Can Dance w tle. Film kręcono przez 5 lat, wyłącznie na taśmie 70 mm, co wpłynęło na jego wyjątkową wartość estetyczną. Sam tytuł zaś wywodzi się z sanskryckiego określenia nieustannego przepływu i powtarzającego się cyklu narodzin , życia, śmierci i odrodzenia. "Samsara" to wizualna i dźwiękowa uczta, której nie można przegapić.

Kultowej Baraki nie oglądałam, ale nic nie stało mi na przeszkodzie, żebym miała nie obejrzeć Samsary, która zauroczyła mnie już po zobaczeniu zapowiedzi. Zaciekawiła mnie również forma - tylko obraz i dźwięk - bez słów. Wydawać by się mogło, że będzie nudno, ale nie było. Zamiast tego siedziałam z otwartymi szeroko oczami i nie mogłam napatrzeć się na to co widzę, na to jaki świat jest piękny, ale też niesprawiedliwy i brudny. Dla osób kochających sztukę - film będzie rewelacyjną ucztą dla oka.

Ocena 10/10
_____________________________________________________________

 Piękne Istoty (2013)

Piękne istoty to film oparty na pierwszej części powieści autorstwa Kami Garcii oraz Margaret Stohl. Opowiada historię szesnastoletniego Ethana Wate'a, który mieszka na południu Stanów Zjednoczonych. W małym miasteczku Gatlin w Karolinie Południowej czas stanął w miejscu, a ludzie ciągle postrzegają wojnę secesyjną poprzez pryzmat "północnej agresji". Jednakże pierwszego dnia kolejnego roku szkolnego Wate (Alden Ehrenreich) spotyka tajemniczą Lenę Duchannes (Alice Englert), siostrzenicę lokalnego odludka (Jeremy Irons), a także... dziewczynę swoich marzeń. Ethan szybko odkrywa, że Lena nie jest typową nastolatką, a ich rodzący się związek nie opiera się tylko i wyłącznie na fizycznym przyciąganiu, lecz również na tajemniczej więzi, która już niedługo zmieni ich życie.

Pamiętacie jak oceniłam książkę, na podstawie której nakręcono film? Spodobała mi się średnio, minusy i plusy się zrównoważyły i jakoś to wypadło, a jak jest w tym przypadku? Bardzo podobnie do pierwowzoru. Nadal wkurzający główny bohater, który wpycha się w życie Leny, ale za to piękne kreacje, charakteryzacja, widoki i gra aktorska stoją na wysokim poziomie. Film wypada lepiej niż powieść - dlatego polecam. :)

Ocena 6/10
_____________________________________________________________

Spotkania na krańcach świata (2007)

Antarktyda w filmie Herzoga znajduje nowy wymiar i znaczenie. Południowe krańce naszego świata są magnesem dla plejady gwiazd nauki, którym znudziła się postindustrialna cywilizacja codzienności. Naukowcy pracują tu dla ludzkości, która wkrótce ma opuścić Ziemię. Reżyser stawia pytania o to, kim są, jakie są ich marzenia. Jego bohaterowie są dość ekscentryczni. Elektryczne gitary na dachu stacji naukowej oddalonej o dziesiątki kilometrów od głównego miasteczka, to tylko jeden z wielu przykładów ich indywidualizmu. Hydraulik, wywodzący się z królewskiej rodziny Azteków czy filozof pracujący jako operator koparki, to inny przykład elitarności tego miejsca. Swoboda, z jaką o swojej pracy i jej wyjątkowym charakterze opowiadają, fascynuje i odzwierciedla ich wewnętrzną wolność. W Mc Murdo, głównej bazie naukowej, która przypomina miasteczko górnicze, nadal stoi dom zbudowany w 1901 roku przez pierwszych zdobywców Antarktydy, Scotta i Shackletona. Herzog pokazuje materiały archiwalne, nadając drugi wymiar oglądanej teraźniejszości.

Jest wiele osób, których fascynuje świat, ale słyszałam o niewielu, którzy o Antarktydzie myśleliby pozytywnie. Jasne, że jest tam zimno, ale też pięknie i fascynująco, bo mało ludzi tam dotarło. Herzog przybliża nam ten kontynent i pokazuje jego indywidualizm oraz liczne ciekawostki. Warto zobaczyć chociażby po to, żeby więcej wiedzieć o tym niedostępnym dla nas zakątku świata. Niezwykły obraz.

Ocena 10/10

_____________________________________________________________

Opisy filmów pochodzą ze strony: http://www.filmweb.pl/

Filmy oglądam na stronie http://zalukaj.tv -

_______________________________________________________