Irytujący John Green

Tylko nie pobijcie mnie! Bo tak naprawdę, to Greena lubię. Może świadczyć o tym obecność wszystkich jego książek w mojej biblioteczce, recenzje ich (pozytywne, a nawet bardzo) i chęć wybrania się na ekranizację Gwiazd naszych wina. Może nawet odważę się napisać, że jest jednym z moich ulubionych pisarzy. Co nie zmienia faktu, że irytujący jest...

jego fenomen. Nie muszę chyba długo tłumaczyć. No wiecie, wystarczy spojrzeć na pasek blogów, które się odwiedza i wszystko staje się jasne. Ostatnio prawie każdy o nim pisze, nowej książce, ekranizacji, samym Greenie i o tym jaki jest cudowny, jak genialnie pisze, jaki jest optymistyczny, kochany, słodki i... Och. Może wystarczy? Ja też o nim piszę i na tym poście wcale nie zakończę tego. Irytuję się, bo wszędzie on jest, a jednak pisanie o jego twórczości przychodzi z łatwością. Green, inspirujesz! 

Miałam o tyle fajnie, że byłam ambasadorką każdej jego książki wydanej przez wydawnictwo Bukowy Las. Sami mogliście zauważyć, że organizowałam konkursy, wstawiałam fragmenty i je recenzowałam. Bardzo się z tego cieszę, bo większość tych powieści przeczytałam dużo wcześniej niż inni ludzie i mogłam poznać go przed tym całym szumem. Jak dopiero miłość do jego dzieł zaczęła kwitnąć wśród młodzieży i starszych. Fajnie było polecać innym Gwiazd naszych wina i za jakiś czas czytać podziękowania za to, że nakłoniłam kogoś do zapoznania się z tak fenomenalną historią. Też tak mieliście?

Po raz pierwszy z jego twórczością zetknęłam się w Gwiazd naszych wina - dla mnie najlepszej jego powieści (co prawda nie przeczytałam jeszcze tej najnowszej, 19 razy Katherine). Niektórzy dziwią się, że cały czas o tej pozycji jest głośno, ale ja nie. Mnie totalnie pochłonęła i pomimo tego, że nie piszę na każdym kroku jaka jest cudowna, to wiedzcie, że naprawdę taka jest! :) Papierowe miasta były o czymś już zupełnie innym, ale nadal Green pozostał w tematach młodzieżowych, problemach, które mogą dotykać młodych ludzi. Nie ujął mnie aż tak bardzo, co nie zmienia faktu, że książkę wspominam bardzo miło. Miałam jednak mały problem na początku z pozycją Szukając Alaski - bo przypominała mi Buszującego w zbożu (którego nie trawię), ale kiedy przestałam w końcu myśleć, że jest podobnie i spróbowałam podążyć myślami autora, to ponownie się zachwyciłam i skończyłam szybciej niżbym tego chciała.

19 razy Katherine jest dla mnie jeszcze taką małą tajemnicą, bo nie wiem o czym jest i nie zaczęłam jej czytać. Na dniach zacznę i możecie spodziewać się nie tylko recenzji, ale i konkursu!

Chciałam wspomnieć przy okazji o ekranizacji Gwiazd naszych wina. Film można oglądać w Polsce, jeśli się nie mylę od poprzedniego piątku. Czytałam parę recenzji i większość osób poleca, chociaż niektórzy mają raczej średnie zdanie na ten temat. Oglądaliście? Napiszcie, czy się Wam podobał! Ja dopiero mam w planach wybranie się do kina i aż zżera mnie ciekawość jak to im wyszło. O, zapomniałabym. Kiedy otworzyłam 19 razy Katherine znalazłam w środku zakładkę i oprócz standardowych okładek książek Greena jest też na niej wydanie filmowe GNW. Jest super! 

Wracam do irytującego Greena. Może nie tylko ja się wkurzam na jego wszechobecność, ale jeśli nie czytaliście jeszcze żadnej jego powieści, to musicie to zmienić. Może Was nudzi to już (mnie też, ale przeczytałam), ale serio warto! Praktycznie każdy go lubi, to staje się trochę nudne. W takim razie jestem nudna. Ale czytajcie!

Paplanina o Greenie i myślenie Cassiel - mam nadzieję, że się podobało. :)